Slachtoffers Utrechtse serieverkrachter aan het woord
De verkrachtingen
Als eerste wordt de zaak van het eerste slachtoffer besproken. Het gaat hier om een destijds 27-jarige vrouw die van een cursus op de Open universiteit afkwam. Toen ze naar huis toe fietste kwam de man naast haar fietsen en trok aan haar lange haar. Hij bedreigde haar met een mes en dwong de vrouw om af te stappen. Hij zei dat ze niet mocht kijken en dat ze moest doen wat hij zei.”Als je gilt ga je eraan”. Hij dwong haar mee te lopen naar het struikgewas “Als je doet wat ik zeg, dan gebeurd er niks”. “Wij gaan plezier maken trek je kleren uit”. Hij verkrachtte de vrouw. Zij moest hem oraal bevredigen en meer. Na de verkrachting veegde de man zijn handen en zijn geslachtsdeel af aan haar t-shirt en vertrok. De vrouw nam het shirt mee. Ze kon maar een beperkt signalement geven doordat ze zijn gezicht niet goed had gezien. Later werd er sperma op haar inlegkruisje gevonden, wat volgens het slachtoffer alleen van de dader kon zijn. Na de verkrachting liep de vrouw terug naar de weg en vroeg een voorbijganger een lift.
Twee mannen in een voorbijrijdende auto zagen de fiets van de vrouw nog liggen. Ze zijn uitgestapt en riepen nog hé de bosjes in maar hoorden niets. Toen de verkrachter de auto zag zei hij:” Stil blijven, als ze dichterbij komen dan doe ik je wat”. Nadat de mannen geen reactie kregen namen ze de fiets mee in hun auto en waarschuwde de politie.
Het tweede slachtoffer was een 16 jarig meisje. Ze zou eigenlijk met anderen meefietsen maar vertrok eerder vanuit haar werk bij herberg Rijnouwe, omdat ze moe was. Om een snellere route te nemen fietste ze door het bos. Onder het fietsen werd ze door de verkrachter aan haar paardenstaart getrokken “stoppen bitch”. De verkrachter droeg een bruine pantykous over zijn hoofd en had een roestig mes vast. Hij zei dat ze stil moest zijn en dwong haar een weiland in. Hij zei dat ze haar “Bek moest houden” en “Ga liggen, laat mij nu maar gaan”. Het meisje protesteerde en zei : “Ik ben nog maagd, dit kun je niet doen”. De verkrachter trok zich hier echter niks van aan en sneed met het mes haar beha door. Het meisje vroeg aan de verkrachter of hij wel een condoom zou gebruiken ” je bent toch niet ziek”. De man antwoordde dat hij haar niet zwanger zou maken “dat doe ik nooit”. Het meisje bleef de verkrachter aankijken, ” Hij had een panty over zijn hoofd, maar ik wilde zijn hoofd in me opnemen”. Na de verkrachting stak hij de band van het meisje lek en waarschuwde haar niet naar de politie te gaan ” Ik weet waar je werkt”. Bij thuiskomst gooide het meisje de besmeurde onderbroek en gescheurde beha weg en is ze zich gelijk gaan douchen. De beschrijving die ze van de dader gaf kwam overeen met de beschrijving van het eerste slachtoffer en met het uiterlijk van Gerard Tuns.
Het derde slachtoffer was een 28-jarige vrouw. Op 26 september 1995 wordt ook zij verkracht. Ze fietste door Uithof op weg naar huis nadat ze die avond had overgewerkt. Ze werd eerst door de verkrachter gepasseerd, waarop hij omkeerde en haar achtervolgde. De vrouw ging harder fietsen maar werd toch ingehaald door de man. Hij pakte haar bij haar schouder en maande haar niet te kijken. In een flits zag ze toch zijn gezicht en ook bij het tegemoetkomen had ze zijn gezicht vluchtig gezien. De vrouw beschreef de man als iemand met een bol gezicht, kort stekelig haar en een oorbel aan zijn linkeroor. De vrouw moest meelopen ” Dan gebeurd je niks” onder bedreiging van een mes ” Je weet zeker wel hoe scherp deze messen zijn?” De vrouw moest zich uitkleden en de verkrachter sneed haar onderbroek aan stukken. Vervolgens verkrachtte de man haar. Toen de vrouw aangaf dat hij haar pijn deed, antwoordde de man met ” Dat moet ook”. Hij vroeg haar wel 3 keer om geld en gebruikte een handfietspomp bij de verkrachting. Onder de verkrachting zette de man de rode pet van de vrouw op. Er werd veel geweld gebruikt. Toen de verkrachter de vrouw even los liet vluchtte ze en sprong een sloot in. Ze lag halfnaakt in de sloot en toen ze de man niet meer zag ging ze op pad om hulp te zoeken. Een portier van het Amev-gebouw liet haar binnen. “Ze zag er vreselijk uit. Helemaal onder het kroos en modder en had een ontbloot onderlijf”. De vrouw verklaarde later dat de dader sprak met een Utrechts accent.
Hierna blijft het lange tijd stil rond de Utrechtse serieverkrachter, maar in oktober 2001 komt er plots weer een aangifte binnen. Ook ditmaal gaat het weer om een 16 jarig meisje, het vierde slachtoffer. Terwijl het meisje op weg was naar Soest wordt ze belaagd door een man op een scooter. Op de weg waar het meisje fietste was het donker en er was geen straatverlichting aanwezig. Ter hoogte van de kinderboerderij Bilthoven kwam er een scooter naast haar rijden. De man vroeg haar eerst om geld, en gebood haar daarna om achterop de scooter te gaan zitten. Dit alles ook weer onder bedreiging van een mes. Terwijl het meisje haar fiets liet staan, besloot ze om ook haar tas met haar NS kaart erin aan de fiets te laten hangen. De man reed met de scooter het bos in. In het bos moest het meisje tegen een boom aan gaan staan en bond hij haar vast met tie-wraps. ook omwond hij haar hoofd met tape, haar mond werd afgeplakt en ze moest door haar neus ademhalen. Eenmaal vastgebonden verkrachtte hij het 16-jarige meisje. Na de verkrachting bond hij haar voeten weer vast met tie-wraps zodat ze niet los kon komen. Het meisje probeert met een aansteker de tie-wraps los te branden maar dit lukte niet, ook probeert ze haar naam op een frietzakje te schrijven, omdat ze dacht dat ze dood zou gaan. Het was donker en ze hoorde geluiden van een nabijgelegen tennisbaan. Het meisje heeft geschreeuwd maar werd door niemand gehoord. Ze lag 4 uur alleen in het bos en viel in slaap. Ze werd wakker nadat ze haar naam hoorde roepen. Het bleek de vriend van haar moeder te zijn die haar was gaan zoeken in het bos. Om 9 uur die avond kreeg de politie een melding binnen van de verlaten fiets. Door middel van het adres op de NS reispas die in haar tas zat kon de politie snel haar ouders achterhalen. Hierop is de moeder van het meisje ingelicht. Deze had haar nog niet eens gemist, omdat ze nog een andere afspraak had waar ze heen zou ging. Hierop is de vriend van haar moeder dus roepend gaan zoeken in het naastgelegen bos, op de plek waar haar fiets is gevonden. Toen hij het meisje vond had ze nog steeds de tape in haar haar en onder haar kin vast zitten. Hij had een schaar nodig om de tape en de tie-wraps los te knippen. Het meisje was ook helemaal koud. Vlakbij de plek waar het meisje vastgebonden zat aan de boom zijn haar panty’s gevonden en bandensporen van de scooter.
Verklaring van de slachtoffers in de rechtbank
De verklaringen van de slachtoffers beschrijven welke impact de verkrachting op hun leven heeft gehad. De verklaring van het eerste slachtoffer wordt voorgelezen door iemand van slachtofferhulp. Zij wil vooral de stem van verkrachte vrouwen laten horen ” Slachtoffers worden monddood gemaakt, daders gaan bewust over de grens”. “Langzaam aan worden de scheuren bij mij gelijmd”.
Vervolgens komt de verklaring van het slachtoffer die destijds in de sloot sprong. Na een huwelijk van 7 jaar ging ze scheiden, dus ze ging sowieso al door een turbulente tijd heen. Nu is ze blij dat ze destijds het lichamelijk onderzoek heeft laten doen, maar destijds was het een hel. Het onderzoek was onbeschrijfelijk, ze werd 7 uur lang verhoord en het was de ” Vreselijkste en meest gruwelijke dag uit mijn leven”. ” Verkrachting is geen seks, je eigen lichaam en ziel worden ontnomen”. De eerste maanden ging het redelijk en leefde ze vooral op adrenaline. Daarna stortte ze volledig in. Ze kon zich ’s morgens niet meer aankleden, wist de weg niet meer in de stad, en kon niet meer naar haar werk of boodschappen doen. Met hulp van therapie probeerde ze 2 jaar lang weer grip op haar leven te krijgen. Hierdoor kwam ze enigszins over haar posttraumatische stress stoornis heen. Doordat de Utrechtse serieverkrachter veel in het nieuws was kon ze er niet aan ontsnappen, hierdoor duurde haar herstel langer. Ze kon zich niet meer concentreren waardoor ze haar proefschrift niet af kon maken en haar nieuwe baan moest opzeggen. Ze ontwikkelde een diepe angst voor het donker en paste haar leven totaal aan. Zo durfde ze in het donker niet meer naar buiten, droeg altijd een fluitje in haar zak en ontwikkelde angst voor een bepaald soort parfum, die de dader zou hebben gedragen. Door het herstelproces verloor ze vrienden die haar niet begrepen en ook de relatie met haar ouders verliep moeizamer. De vrouw kon niet omgaan met het verdriet dat haar ouders hadden om wat haar was overkomen. Ze had de eerste 4 jaar iedere nacht dezelfde nachtmerrie, daarna nog iedere week en zelfs nu nog met enige regelmaat. Ze had veel moeite met het besef dat ze zichzelf niet kon beschermen en moest zelfs naar de VS verhuizen in 1998 omdat ze hier niet meer durfde te wonen. Eens in de 3 á 5 jaar keerde ze terug naar Nederland, maar ze durft zich in Nederland pas echt weer op haar gemak te voelen sinds de man achter de tralies zit. ” De afgelopen 20 jaar waren een langzame en moeilijke strijd om mijn leven weer op de rit te krijgen”.
Het derde slachtoffer dat een verklaring aflegt is het destijds 16-jarige meisje dat werd vastgebonden aan een boom. Dit slachtoffer komt zelf haar verhaal doen met ondersteuning van een advocaat. Het slachtoffer kijkt Gerard Tuns aan als ze haar verhaal begint. ” Doodsangst is een geluid, een verrassend rinkelend geluid in je oren”. Ze verteld dat ze de geluiden van de tennisbaan en de stilte na sluitingstijd af en toe nog hoort. ” ik voelde me als de hoofdpersoon in een theaterstuk waarvoor ik nog veel te jong was”.”Het was de koudste nacht van mijn leven”. Ook zij kreeg last van concentratiestoornissen, prikkelbaarheid en ze trok zich ’s nachts de haren uit haar hoofd. Ze ging in therapie en is constant in gevecht, de worsteling is altijd gebleven. “Ik zal voor de rest van mijn leven op mijn hoede zijn”.” Ik ben trots dat ik hier ben en ik zal mijn best doen te vergeven, maar dat is moeilijk bij een zwijgende dader”.
Na de verklaringen van de slachtoffers volgt een pauze van 15 minuten, het derde slachtoffer dat persoonlijk haar verklaring heeft gegeven, staat met de rug richting Gerard Tuns als hij afgevoerd wordt naar zijn cel. Na de pauze vervolgd het proces zich weer, klik hier om daar meer over te lezen.